تهران بيمار با دكتران بيمارتر

يك ماه پيش ، وقتي زباله پردسان را گزارش كردم ، آنها گفتند اين يك استثنا است. اولين عكس در محوطه دانشگاه تهران است و فضاي سبز در اختيار شهرداري است. اين تصوير حرفهاي زيادي براي گفتن در قلب او دارد. اين كيسه هاي پلاستيكي در واقع علف هاي هرز هستند كه با هزينه بالايي مورد ضرب و شتم قرار مي گيرند ، داخل پلاستيك ريخته و با ماشين حمل مي شوند و پيمانكاران آنها را در مكانهايي پنهان از چشم عموم ، حتي در قلب تهران رها مي كنند. انجام مي دهند.

حقيقت اين است ، كساني كه در ماشين نشسته اند هرگز اين مناظر پنهان شهر را نخواهند ديد. اين بزرگراه ها ساخته شده اند تا شما نتوانيد پياده روي كنيد تا ببينيد در شهر چه اتفاقي مي افتد. من فقط مديريت شهري را مقصر نمي دانم.
بسياري از پروژه هاي شهري و عمراني توسط دانشگاهياني مانند من پيشنهاد يا توصيه مي شوند. متأسفانه ، وقتي مكانيسم و ​​بتن در نيم قرن گذشته وارد ايران شد ، هيچ واكسني براي آن ساخته نشده و نيازي به آن توليد نشده است. مردم در برابر خواسته هاي معماران ، مهندسان خودرو ، پيمانكاران بهره بردار و مديران نوارها بي دفاع باقي ماندند و از همه تلخي هايشان ، همه به سختي بيمار شدند.

نتيجه اين بي توجهي جامعه علمي همان چيزي است كه در عكسهاي زير از اين پست و در آسمان بالاي سر خود مي بينيم. درد اين است كه دانشمندان و دانشگاهيان به علم مجهز بودند تا بتوانند دردهاي جامعه را برطرف كنند. آنها پزشك شدند و نمي توان آنها را پزشك براي درمان درد جامعه خواند. اما وقتي خودمان ناقل بيماري مي شويم ، اين نمونه اي از “آنچه نمك پوسيده است ، واي به روزي كه نمك پوسيده است” است.

* استاد گياه شناسي در دانشگاه تهران
* ارسال شده در يك كانال شخصي